Kolejne dwa odcinki "Arrow" za mną. W pierwszym z nich, "Trust but Verify", nasz bohater bada sprawę napadów na opancerzone ciężarówki. Trop prowadzi do Teda Gaynora, który okazuje się byłym dowódcą Johna Diggle'a. Rodzi to konflikt między Johnem a Oliverem. Ten odcinek nie zrobił na mnie większego wrażenia. Na szczęście "Vertigo" w zupełności wynagradza przeciętność swojego poprzednika. Oliver dopada jednego z dilerów rozprowadzających tytułowy narkotyk. Dowiaduje się od niego, że dostawcą jest tajemniczy "The Count". Jednak pierwsza konfrontacja wypada na korzyść "Hrabiego".
No i mamy pierwsze pojawienie się "arcywroga" Green Arrow  czyli Count Vertigo.
W komiksach zadebiutował on w 1978 roku w 251 numerze "World's Finest Comics". Jego serialowa wersja jest dosyć charyzmatyczna i efektownie szalona. Grający go Seth Gabel wizualnie pasuje do roli, a jego złowieszczy głos podkreśla nieprzewidywalność tej postaci. Fabularnie mamy kolejne "nolanowskie" rozwiązania. Scena, gdy "The Count" daje broń schwytanemu dilerowi kojarzy się oczywiście
z rozmową Jokera z Dentem. Oba starcia Olivera z dostawcą "Vertigo" kończą się analogicznie do potyczek Batmana ze Scarecrow z "Batman Begins".
Chociaż "The Count" zostaje poskromiony, nie ma wątpliwości, że to jeszcze nie koniec.
Parafrazując tytuł jednego z opowiadań Stephena Kinga, można stwierdzić, że "tacy zawsze wracają".

Okrutny Loki napada na Asgard, aby zdobyć Młot Nieskończoności. Odyn próbuje go powstrzymać, niestety jego siła i męstwo przegrywają w starciu z podstępnymi, magicznymi sztuczkami. Przed śmiercią udaje mu się jednak ukryć Młot przed Lokim. Wspólnie z wojowniczką Jarnsaxą Thor udaje się na Ziemię, aby odnaleźć legendarny oręż. Loki depcze  im po piętach.
Z pewnością nie jest to dobry film. Mityczny Asgard wygląda tu jak zwyczajny, średniowieczny zamek otoczony zwyczajnymi lasami. Efekty specjalne są na marnym poziomie, niewiele lepiej prezentują się sceny walk. Kostiumy też nie powalają na kolana. "Grający" Thora Cody Deal udowadnia, że wysoki wzrost i duże bicepsy nie wystarczą, żeby być wiarygodnym herosem (jako okoliczność łagodzącą można uznać fakt, że to jego pierwsza główna rola). Trochę lepiej od niego sprawdza się wrestler Kevin Nash (znany głównie z roli złego Ruska w "Punisherze") jako Odyn. Dlaczego w ogóle poświęcam wpis na tę produkcję? Ponieważ nie jest ona aż tak beznadziejna, jak sugerowałyby to oceny w sieci. Główną zaletą jest upiornie ucharakteryzowany Richard Grieco jako Loki, który daje nam ciekawą postać głównego złoczyńcy. W paru scenach słychać fajną muzykę, a w nielicznych momentach (a w zasadzie momencikach) mamy niezły klimat.
Jeśli ktoś bardzo lubi fantasy, to może ten film obejrzeć, nastawiając się na niszową ciekawostkę.

Doszedłem do wniosku, że zamiast filmowego lunaparku zbuduję filmowo-serialowy lunapark. Na pierwszy ogień pójdzie "Arrow".
Głównym bohaterem jest młody milioner Oliver Queen. Przez 5 lat był na odciętej od świata wyspie, gdzie nauczył się sztuki przetrwania w ekstremalnych warunkach. Po powrocie do rodzinnego miasta postanawia naprawić błędy swego ojca. Uzbrojony 
w łuk i strzały, ukrywając twarz pod zielonym kapturem rozpoczyna prywatną wojnę 
z  przestępcami panoszącymi się w Starling City. 
Serial jest adaptacją komiksu Green Arrow wydawnictwa DC Comics. Oliver Queen swój papierowy debiut zaliczył w 1941 roku, w 73 numerze "More Fun Comics".
Co mogę powiedzieć po seansie pierwszych dziesięciu odcinków? Z pewnością na nudę nie można narzekać, akcji nie brakuje, a sceny walk są na wysokim poziomie (oczywiście jak na serial). Stephen Amell dosyć dobrze odnajduje się w roli współczesnego Robin Hooda, z postaci drugoplanowych najlepiej wypada David Ramsey jako jego ochroniarz John Diggle. Znana z remake'u "Koszmaru z Ulicy Wiązów" Katie Cassidy jako Laurel Lance podtrzymuje tradycję cieszących oko dziewczyn superbohaterów. Klimatycznie "Arrow" przypomina Batmany Nolana. Część rozwiązań fabularnych się pokrywa, np: Oliver tak jak Bruce Wayne udaje lekkomyślnego playboya, Laurel tak jak Rachel Dawes jest prawniczką i ma podobny charakter, rozmowy Olivera z Johnem przypominają dialogi Bruce'a z Alfredem, John tak jak Alfred ma wojskową przeszłość. Aktualne wydarzenia czasem przeplatają się z retrospekcjami z wyspy, co mimowolnie kojarzy się z "The Lost:.
 Z dotychczasowych odcinków największe wrażenie na mnie zrobiły "Lone Gunmen" oraz "Burned". W 'Lone Gunmen" nasz bohater ściga płatnego zabójcę o pseudonimie Deadshot. Przebiegły snajper okazuje się pierwszym godnym przeciwnikiem dla Oliviera. Finałowe starcie wirtuoza łucznictwa z wirtuozem broni palnej dostarcza niezwykłych emocji. Z kolei w "Burned" ktoś zabija strażaków podczas akcji ratowniczych. Policja uznaje to za nieszczęśliwe wypadki. Prowadząc własne śledztwa Oliver i Laurel ustalają, że sprawcą zgonów jest Garfield Lyns, który parę lat wcześniej ucierpiał w pożarze. Za plus uważam, że Lyns jest tutaj bardziej niejednoznaczną postacią, niż był w komiksach. Jego serialowa interpretacja kojarzy się z nolanowskim Two Face'em. Jednocześnie jest równie niebezpiecznym 
i spektakularnym złoczyńcą, jak w komiksowym pierwowzorze. Co ciekawe, Deadshot i Firefly (komiksowe alter ego Lynsa) w komiksach byli antagonistami Batmana, a nie Green Arrow. Z przeciwników Green Arrow jak dotąd pojawili się Dark Archer i China White (grana przez Kelly Hu). 
Moja aktualna ocena "Arrow" jest jak najbardziej pozytywna. Godny następca "Smalville" i zarazem przykład na to, że serial o mniej znanym superbohaterze też może odnieść sukces. 

Po tym, jak ginie jego wspólnik płatny zabójca James Bonomo jednoczy siły
z policjantem Taylorem Kwonem. Trop prowadzi ich do różnych, podejrzanych miejsc w Nowym Orleanie. Wkrótce okazuje się, że Bonomo trafił na godnego siebie przeciwnika w osobie byłego żołnierza Legii Cudzoziemskiej Keegana.

Fabuła nie jest zbyt oryginalna, ale przecież nie o oryginalność tu chodzi. Wystarczy zresztą spojrzeć na dotychczasową filmografię Waltera Hilla, który nakręcił m.in "48 godzin" czy "Czerwoną Gorączkę" z  Arnoldem Schwarzeneggerem. Jeśli ktoś jednak nie kojarzy nazwiska reżysera (w końcu nie jest to postać pokroju Jamesa Camerona), to odtwórca głównej roli powinien rozwiać wszelkie wątpliwości. Mimo zbliżającej się siedemdziesiątki, Sylvester Stallone wciąż potrafi dominować na ekranie. Z jego poprzednich wcieleń James Bonomo najbardziej przypomina Jacka Cartera, bezwzględnego egzekutora długów z filmu "Get Carter". Jednak mimo faktu, że większość akcji rozgrywa się w nocy, całość ma zdecydowanie lżejszy klimat niż 12 lat starsza produkcja. Wpływ na to mają zresztą ciekawe, pół żartem, pół serio dialogi między głównymi protagonistami np: "Pewno się zastanawiasz, dlaczego okablowałem swoją kryjówkę? Bo jesteś paranoikiem". Fajnym dodatkiem są też krótkie, lecz konkretne monologi Bonomo, do których grobowy głos Stallone'a pasuje idealnie. Sung Kang  dobrze się sprawdza w roli Taylora, myślę, że jednak pierwotnie przymierzany do tej roli Thomas Jane byłby zdecydowanie bardziej wyrazisty. Znany
z roli Khala Drogo Jason Momoa daje nam efektowną i godną zapamiętania postać głównego  złoczyńcy Keegana. Finałowy pojedynek na topory pomiędzy nim a Jamesem dostarcza niezłej dawki adrenaliny, kojarząc się z podobnym (rozgrywającym się jednak w bardziej sugestywnej scenerii) starciem z klasycznego już dzisiaj filmu "Cobra".
Scen akcji nie brakuje, a ich wykonanie jest na dosyć zadowalającym poziomie. Miłą atrakcją dla oka są nocne ujęcia Nowego Orleanu. Muzyka dobrze wkomponowuje się w prezentowane na ekranie wydarzenia, zwłaszcza, gdy słychać harmonijkę ustną. "Bullet to the Head" co prawda trochę brakuje do klasycznych pozycji kina akcji, ale można je spokojnie polecić fanom gatunku i wyjątkowo odpornego na upływ czasu Stallone'a.

Dzisiejszy wpis poświęcę aktorowi Busterowi Crabbe'owi.
Buster Crabbe urodził się 7 lutego 1908 roku jako Clarence Linden Crabbe. Był utalentowanym pływakiem, wygrał złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich w 1932 roku. Na dużym ekranie zadebiutował w 1930 roku niewielką rolą w musicalu "Good News". Trzy lata później dostał rolę słynnego "króla dżungli" w 12-odcinkowym kinowym serialu "Tarzan The Fearless". Jednak jego wersja Tarzana została w cieniu produkcji z Johnnym Weissmullerem. Sławę przyniosła mu postać szlachetnego atlety Flasha Gordona, w którą wcielił się w trzech serialach kręconych w latach 1936-1940. Były to kolejno: "Flash Gordon", "Flash Gordon's Trip to Mars", "Flash Gordon Conquers the Universe". W 1939 zagrał innego kultowego bohatera science fiction - Bucka Rogersa. W kolejnych dekadach wystąpił jeszcze w wielu filmach i serialach, m.in w dramacie bokserskim "The Contender", przygodowym "Swamp Fire" (gdzie zagrał także wspomniany wcześniej Johny Weissmuller), rozgrywającym się w cyrku thrillerze "Caged Fury", 15 - odcinkowym "King of the Kongo", gdzie zagrał komiksowego bohatera Thundę (wymyślonego przez Franka Razzetę).
Ostatnim dziełem, w jakim się pojawił była komedia "The Comeback Trail".
Zmarł 23 kwietnia 1983 roku na atak serca.

Dzisiaj mój największy skarb skończył 5 lat. Wszystkiego Najlepszego!!!